Nesti artículu podía falar de la importancia de tomar mídies pa que la llingua asturiana nun muerra, ya que tamos obligaos a conservala pa les nueves xeneraciones. Podía falar tamién de los beneficios que pue aportar p'Asturies esta llingua milenaria. Podía apurrir una montonera de datos sobre como les otres llingües cooficiales contribuyeron a aumentar el PIB nes sos respeutives comunidaes. Y como non, podía detallar les ayudes que perdemos porque la nuestra llingua entá nun ye oficial, mentanto colos nuestros impuestos caltenemos el gallegu, el vascu... que sí son oficiales; o de como nun nos vienen partíes de perres de la UE porque l'asturianu nun lo ye. Pero nesta ocasión apetezme falavos de cómo foi'l procesu nel que'l PSOE incluyó a la fin nel programa la oficialidá y de dalguna cosa más que toi segura dafechu que nun vos lo imaxináis.
Nun sé como confluyó esti momentu máxicu nel que l'asturianu foi importante pa mi, quiciabes cuando yera pequeña y sentía expresiones n'asturianu a la mío familia y na mio redolada: «la to güela remocicó, la muyer mancóse, el vecín ye mui llambión, el perru chiscóme...» Ello ye que cuando entamé a dir a la escuela les maestres nun falaben asina y solíen reprendeme cuando emplegaba estes expresiones. Asina que'ensin decatame pasó a ser una caxigalina, ye dicir, una llingua ensin valir. Y nun foi hasta cuando acabé los estudios universitarios y fizi'l cursu d'Experta n'asturianu cuando me decaté del so valir. Por esti motivu quixi poner clase d'asturianu, y non de inglés, y escomencé a escribir porque malpenes atopaba llibros sobre dellos temes como la mitoloxía n'asturianu. Y al poco d'entamar Localia Televisión taba dirixendo y presentando'l programa n'asturianu, La Tele de los Escolinos, programa que duró hasta'l pieslle de la cadena. Y enantes de collaborar na cadena Ser, vinieron otros programes na RPA. Tamién creé una compañía de teatru, Asturmitomanía, y como caleyábemos por munchos pueblos d'Asturies, en Llaviana conocí al so alcalde daquella, Adrián Barbón. Alcuérdome que me dixo qué nun entendía por qué'l PSOE nun sofitaba que l'asturianu fuere oficial; yo tampoco lo entendía. Como faló de munchos temes con tantu criteriu, abultóme qu'aquel políticu tan mozu, cercanu y comprometíu diba ser el próximu presidente d'Asturies. Y asina foi.
Ello ye qu'a lo llargo de munchu tiempu'l mio suañu foi llograr el reconocimientu social y la oficialidá de la llingua asturiana. Y como soi una suañadora práutica, naguaba por convertir los suaños en realidá. Sabía que teníemos quiciabes la última oportunidá enantes del Congresu, y quiciabes nun tendríemos más. Yera una puerta qu'había qu'abrir. Nun foi un deséu, foi una necesidá. Y abrióse. Enantes que yo intentáronlo munchos militantes socialistes, pero nun lo llograben. Yera necesario camudar d'estratexa: en comuña díbemos a tener más oportunidaes, asina que se fizo tolo posible pa que pudiéremos alcontranos militantes de la mayoría d'agrupaciones favoratibles a la oficialidá. Nun tábemos tolos que yéremos, pero los que tábemos teníemos la decisión de facer tolo posible pa consiguir el nuesu oxetivu. Redactemos la enmienda de la oficialidá. Y trabayemos pa que munches agrupaciones sofitaren está enmienda, y sofitáronla, asina que la mayoría sumáronse a ella, tamién les Mocedades ya Izquierda Socialista. A lo cabero los nuestros argumentos convencieron. Y de la nueche a la mañana pasé a llevar la política llingüistica na FSA.
Nun foi fácil el camín. Naquel tiempu dalgunos queríen confundir a los asturianos cola cuestión catalana. Taba tamién dalgún club d'ultraderecha qu'asonsañaba y despreciaba la nuestra llingua. Pa enriba, la presidenta del Partíu Popular, que nel so día pidió la implantación de la oficialidá al PSOE, poniáse a la escontra, al tiempu que célebres políticos de la so formación que siempres sofitaben l'asturianu callaben. Pero lo peor foi que dende'l nuestru partíu delles voces trataben de convencer que llevar la oficialidá nel programa electoral diba pasar factura nes elecciones. Nun podíemos dir p'atrás en dalgo tan trescendental. Yera daqué a lo que nun tábemos dispuestos a renunciar. Y amosamos que la oficialidá nun yera una torga, ye más, resultó entá más positivo de lo que camentábemos: aumentáronse 6 diputaos. Los mieos pasaron, y respetóse lo que la militancia decidió nel Congresu.
Güei siéntome feliz porque al cabu dos años de trabayu llogróse que'l partíu asuma con normalidá tanto la protección como'l usu d'un tesoru de tantu valir. Ello ye qu'agora falta l'últimu tramu: dir desarrollando la llei d'usu al empar de buscar el consensu necesariu pa camudar l'Estatutu d'Autonomía. Nun va ser una xera fácil, pero con diálogu y trabayu toi segura de que tamién va llograse. A lo cabero'l suañu de munchos asturianos y asturianes va cumplise de la mano de Adrián Barbón, un presidente que reconoz que la única oportunidá de supervivencia que tien la nuestra llingua ye la oficialidá.