Ultimamente penso moito en Venus Williams. Chega unha tenista de 15 anos que a manda fóra de Wimbledon, e de súpeto caen sobre ela todos os fracasos atados entre si coas cadeas pesadas da vellez das deportistas de case corenta. Disque nesa elite mundial te educan para asumir que a túa fin sempre está a caer, e por iso, seguramente, admiramos a dignidade desas persoas que un bo día, cando aínda nin sequera teñen unha engurra na fronte, sentan tras dunha mesa chea de micros e gravadoras e soltan iso de que se retiran porque xa teñen unha idade. Xubilados de corenta que choran porque os mentalizaron toda a vida para entenderen que o único que queda nese momento é esa bágoa que esvara pola fazula arrastrando a certeza de que por detrás vén alguén fascinante que fai as cousas doutro xeito, probabelmente mellor.
Non sei por que non nos aprenden iso ao resto de mortais na escola. Así se evitarían situacións bochornosas en que a decrepitude asolaga lugares que deberan manter sempre a frescura e as ganas de comer o mundo propias da mocidade. Tampouco sei por que, fóra de Venus Williams, custa tanto facer sitio á xente nova e acompañala nesa responsabilidade de continuar as cousas que amamos máis alá de nós. Non sei por que esa lóxica de progreso non se aplica máis ca cando a morte paira sobre proxectos, institucións, actividades e empresas, nese momento en que xa quizais todo é irreversíbel e as persoas que foron novas á súa vez se volveron vellas e perderon os azos para coller a testemuña que podrece no chan enchendo de malas herbas o un camiño que xa ninguén usará, porque os novos construíron unha autoestrada que os define a eles e o seu fermoso porvir.