L'anclase de Gran Bretaña al so pasáu imperial tien una derivada: el nacionalismu escocés trunfó nel so territoriu y clamia por un segundu referéndum d'independencia. Gran Bretaña sepártase de la XE, pero entama asina'l Reinu DesXuníu. Otru focu ye Irlanda del Norte, onde hebo más votos republicanos que xunionistes, lo qu'empobina los sos pasos haza Europa y la xuntanza de tola islla d'Irlanda. Los conservadores ingleses llograron tornar al «espléndidu aisllamientu» col preciu de la dixebra de les otres naciones del estáu británicu. La más evidente ye Escocia, col algame pol Partíu Nacional Escocés (SNP) de 48 delos 59 representantes del país celta nel Parllamentu de Londres.
Ye nidio que nos intereses d'EE.XX. y Rusia ta la desestabilización dela XE como competidor económicu y políticu. Pero amás Europa tien un posu cultural qu'avala'l so lideralgu enl campu los drechos humanos y un sofitu a la diversidá cultural del continente. De recién, el Conseyu d'Europa sofitó la cooficialidá del asturianu. Un exemplu más de que ye irreversible. Escocia ye una nación singular de 5,5 millones d'habitantes. Unu más que la República d'Irlanda. Y nun quier colar del espaciu de la X.E.
La xugada del Brexit pue tener l'efeutu de dilir un estáu poderosu nes pieces que lu componíen dica agora. La globalización fizo que namái xuntos, puea esti continente siguir como una potencia. Separtáu, dengún de los sos miembros pue tornar a seer una nación hexemónica nel mundiu. La Europa de los valires, los drechos y la cultura siguirá'l so camín. Demientres, los ingleses, al mirar testeronamente al pasáu, toparánse con mayores dificultaes d'encartiar bien nel futuru. Poro, Escocia fizo la so escoyeta duple: caltener la integración continental y puxar pola soberanía nacional, al mesmu tiempu.